En toen..
Was ik ineens een vrouw die twijfelde aan haar relatie. Van buiten leek alles prima. Twee jonge kinderen, een huis en een leven samen. Maar ook een bedrijf samen. Maar van binnen knaagde er iets. Een leegte, een gemis en een gevoel. Dit is het niet meer. De beslissing om te scheiden kwam niet zomaar. Ik heb gewikt, gewogen, gehuild, gewanhoopt. Bang voor het oordeel. Bang om mijn kinderen “kapot” te maken. Bang om te falen als moeder én als vrouw. Bang voor het familiebedrijf. Maar uiteindelijk besloot ik te kiezen voor waarheid en voor mezelf.
En toen was ik ineens een gescheiden moeder van twee jonge kinderen. Iets wat ik me als klein meisje nooit had voorgesteld. Het begin was zwaar.
De stilte als de kinderen er niet waren, was verschrikkelijk. Hun lege bedjes, hun speelgoed onaangeraakt…Mijn hart deed fysiek pijn.
En toch, tussen de tranen door, begon ik ook iets anders te voelen. Ruimte. Voor mezelf. Voor herstel. Voor opnieuw beginnen. Maar ik voelde me ook schuldig. Schuldig als ik genoot. Alsof ik dat niet mocht. Alsof geluk iets was dat ik had ingeleverd bij de scheiding. De omgang met de vader van mijn kinderen was in het begin stroef. We hadden afspraken, maar het uitvoeren ervan bracht spanningen. Kleine veranderingen werden grote discussies. Communicatie liep vaak stuk op oud zeer. En praten, écht praten, was lange tijd onmogelijk. Achteraf denk ik vaak: Wat had ik graag eerder hulp gehad. Een gids, een coach, iemand die me had verteld: Je hoeft het niet alleen te doen.
Op een gegeven moment kwam er langzaam ruimte voor liefde. Voor nieuwe verbinding. Ik werd verliefd. Voorzichtig, met horten en stoten, liet ik iemand weer toe. We bouwden aan onze relatie. Twee jaar later gingen we samenwonen. Ik met mijn twee kinderen. Hij met zijn drie. Vijf kinderen. Twee werelden. Eén huis.
Het was spannend. Chaotisch. Soms pijnlijk. En soms ook ronduit overweldigend. Maar het was óók liefde.
Groei. Leren. En opnieuw kiezen.
En nu…
Ben ik een gelukkige vrouw. Geen perfecte vrouw, geen perfecte moeder, geen perfecte stiefmoeder. Maar wel één die haar plek heeft gevonden. Ik heb geleerd te leven met het gemis. Mijn kinderen zijn grotendeels bij mij, deels bij hun vader. Op de dagen dat ze er zijn, geniet ik dubbel. Op de dagen dat ze er niet zijn, kan ik ademhalen. Tijd voor mij. Maar missen doe ik nog steeds. En dat is oké. De band met hun vader is goed. We hebben moeten vechten voor vrede en we hebben het gehaald. Samen met mijn partner vorm ik nu een samengesteld gezin. Het is hard werken. Soms confronterend. Altijd eerlijk. Maar ook rijk. Vol liefde, humor en verbondenheid.
En nu, zóveel jaren later, ben ik zelf coach voor ouders die door deze fases gaan.
Ik weet hoe het voelt. Hoe verscheurend het is. Hoe verwarrend. En ik weet ook wat er mogelijk is. Als je hulp durft te vragen. Als je je niet langer klein houdt. Als je kiest voor jezelf én voor je gezin.
Ik begeleid ouders met scheidingspijn en samengesteld-gezinschaos naar rust, vertrouwen en verbinding. Zodat zij ook kunnen zeggen:
“En nu… gaat het goed met mij.”
Dit is Steffie volgens anderen:
- Steffie oordeelt niet. Ze stelde goede vragen, luisterde naar onze persoonlijke verhalen maar koos nooit een kant. Ze blijft objectief. Welke beslissingen we ook namen, welke gebeurtenissen we ook vertelde ze zei ook nooit dat we iets fout deden. Ze liet ons ervan leren door vragen te stellen en suggesties te doen door er anders naar te leren kijken.
- Een lieve toegankelijke open vrouw die haar eigen levenservaringen en opgedane theoretische kennis goed weer te gebruiken om je te begeleiden waar jij behoeften aan hebt op dat moment.
- Steffie is heel open in haar houding, komt heel natuurlijk en oprecht over.
- Jouw aanpak is zeer vertrouwd, mede door je eigen ervaringen.
