Tijdens een scheiding gebeurt er veel met kinderen. Ik ben me er dan ook bewust dat een scheiding veel impact heeft op een kind. Na een tijdje wordt vaak verwacht dat het wel weer goed met ze gaat. Maar denk jezelf eens in. Hoe zou het voor jou zijn als jouw veilige thuis wordt ingeruild voor:

• 2 woonadressen
• 2 verschillende opvoedstijlen
• 2 verschillende gewoontes en gebruiken
• 2 verschillende omgevingen
• 2 etc..

Bij beide ouders kunnen er andere verwachtingen en taken zijn voor de kinderen. Bij papa hoeven ze bijvoorbeeld nergens mee te helpen maar bij mama moeten ze juist alles doen. Dit kan veel onrust en verwarring brengen. Als jullie als ouders daar duidelijk in zijn en het kind aangeven wat er bij wie verwacht wordt dan kan dit al meer rust geven.

Een praktijkvoorbeeld

Mama heeft een nieuwe vriend, al best een tijdje. Hij was ook getrouwd en heeft grote kinderen. Zij wonen niet meer thuis bij hun vader. Samen met mama heeft hij een nieuw huis gekocht, want ze willen samenwonen. Mijn broertje, zusje en ik hebben allemaal een eigen kamer gekregen en er is zelfs een logeerkamer. Daar mogen we hem wel dankbaar voor zijn zegt hij, want hij heeft er veel geld voor betaald.

Maar eigenlijk vind ik dat helemaal niet. En mijn broertje en zusje ook niet. Het moet nu weer anders. Hij is zo streng en zegt steeds dat we slordig zijn. We hebben nu taken gekregen en doen we iets niet, of vergeten het, dan praat hij soms dagen niet met ons. Stom hè. Ik doe voortaan alles maar en ga dan snel bij hem weg. Dan laat hij me tenminste met rust.

Maar als we met mama alleen zijn, dan is het zo fijn. Ook mama is dan veel losser en vriendelijker. Dan is het weer net zoals toen ze nog niet met haar nieuwe vriend was. Ze vraagt ons ook wel eens wat wij ervan vinden en dan zeg ik ook dat ik het mis hoe het eerst was. Ik zeg ook dat ik nooit iets goed kan doen bij hem. Alsof we niet goed zijn. Of alleen goed zijn voor de taken. Wat denkt hij wel niet?

Steffie vertelt…

Maar ondertussen weet ik dat de stiefvader zich ook niet thuis voelt. Bonuspapa voelt hij zich niet. Hij vindt het vooral erg dat hij geen steun krijgt van zijn partner. Zij is heel bang om het contact met haar kinderen te verliezen en dat ze bij hun vader willen gaan wonen. Hij voelt zich buitengesloten en ondertussen wél goed genoeg om de portemonnee te trekken. Het liefst zou hij teruggaan naar de tijd van de – verliefde – latrelatie.

Zo zie je dat de strengere regels die er ineens zijn niet werken. De kinderen pikken het ook niet. Door het samenwonen hebben de kinderen ineens te maken met 3 opvoedstijlen en 3 gewoontes en gebruiken.

Uit de gesprekken met de moeder en stiefvader komt naar voren dat hun huis eigenlijk geen thuis is. Een plek waar iedereen zich thuis voelt en zichzelf kan en mag zijn. Als eerste stap gaan we samen uitzoeken wat er allemaal speelt. Samen het waarom en waardoor helder krijgen. Hierop volgend kan ik, samen met de ouders, bepalen welke stappen we gaan zetten in het Stiefconcept. Door de juiste stappen te zetten kunnen er passende oplossingen gezocht worden voor de huidige uitdagingen.

De eerste belangrijkste stap hebben de ouders al gezet door bij mij te komen. Omdat ze er samen voor willen werken om van hun huis een thuis te maken.

Herken jij uitdagingen uit dit verhaal of loop je tegen andere punten aan en heb je hulp nodig? Neem dan contact met me op.